από 
Μαζί σου έμαθα γράμματα , τέχνη
Κι ΄ από τα χέρια μου ¨θάνατο¨ σπέρνω
Μ ΄ αρέσει μόνο ότι βρωμά και ζέχνει
Το ξένο δίκαιο με ψέμα να παίρνω
Έχω ¨πατρίδα¨, ¨θρησκεία¨, ¨φαμίλια¨,
Ένας κι ΄ εγώ απ ΄ τους ¨φτιαγμένους¨
Με σκάρτη γλώσσα πίσω απ ΄ τα χίλια
Να παίρνω μπράβο και επαίνους
Μου έδωσες νεύρα να μη μονιάζω
Να καταστρέφω μ ΄ ότι δεν μοιάζω
Κι ΄ αν καταστρέψω ότι μου μοιάζει
Είναι ¨ εχθρός ¨ μου λες , και δεν πειράζει
Μέσα σε σύνορα μ ΄ έχεις τυλίξει
Με νόμους του κράτους πολύ μπερδεμένους
Σε μια κοινωνία νεκρή βρωμάει απ ΄τη σήψη
Και μια μηχανή που δένει λυμένους
Βαθιά στη ρίζα με έχεις μπολιάσει
Με ¨θείο¨ φόβο , θεού οργισμένου
Γιατί στην ψυχή σου έχει φωλιάσει
Πως είμαι βλαστός αιώνιου κολασμένου
Θεόδωρος Σ. Σούτης
