από 
Πολλοί από εμάς άκουγαν τις γιαγιάδες όταν νευρίαζαν να λένε <<μόρα και κασίδα να σε πιάσει>> λίγοι γνώριζαν όμως τι εστί αυτή η φράση και ακόμα λιγότεροι είναι εκείνοι που ενώ η <<μόρα>> τους έπιασε έστω για μια φορα στην ζωή τους δεν ήξεραν πως να το εξηγήσουν...
Σαφώς και το θέμα μου δεν είναι αυτό αλλα προς χάριν της γνώσης της ιστορίας ας μάθουμε ποια είναι αυτή η <<μόρα>>, πολλοί από εμάς σε κάποια φάση της ζωής τους και ενώ κοιμισμένοι ένιωσαν κάτι να τους πνιγει, να μην μπορούν να ανασάνουν και να φωνάζουν με όλη την δύναμη της φωνής τους ενώ να μην τους ακούει κανεις και μετά ενώ αυτό το πράγμα ήταν χαραγμένο στην μνήμη τους να μην μπορούν να το εξηγήσουν η δεν μπορεί να διαχωρίσουν αν ήταν πραγματικό η <<εφιάλτης>> (για τον εφιάλτη θα τα πούμε κάποια άλλη στιγμή)...
Πολλοί ισχυρίζονται ότι αυτό είναι ένα <<κακό>> πνεύμα που σε πιάνει και προσπαθεί να σου ρουφήξει την ζωή και μπορεί μέχρι και να επέλθει θάνατος εάν δεν την αντιμετωπίσεις...
Από τα λιγοστά που γνωρίζω για να δούμε τι είναι κατά τους αρχαίους Έλληνες η Μόρα, ήταν λέει κόρη της Εκάτης θεας του κάτου κόσμου του σκότους και της ευημερίας κτλ κτλ.
Αν και Σλαβική λέξη γνωρίζουμε ότι οι αρχαίοι Σλάβοι είχαν υοθετήσει τους Έλληνες θεούς εξού και το όνομα Μόρα που στην σημερινή τους διάλεκτο σημαίνει <<ερωμένη>> που είναι παραποίηση των Βυζαντινών.
Η σημερινη Μόρα είναι η αρχαία Moρμώ με όλο το μυθολογικό που επακολουθείτε, σαφώς και μπορείτε να βρείτε πλήθους αναφορών περί της μορμως που δεν θα σχολιάσω τώρα κάνοντας απλά μια αναζήτηση στο διαδίκτυο.
Και επί του λόγου το αληθές που θέλω να καταλήξω, κάποτε σε κοινωνίες ηρώων επιζούσαν μύθοι περί τεράτων κάτι σαν τους σημερινούς <<μπαμπούλες>> των παιδιών ώστε να μπορούν οι γονείς τα ατίθασα παιδιά να τα διαφυλάξουν από κινδυνους. Ποιο είναι το σπουδαίο όμως;;; Τότε επίτηδες διδάσκονταν τα παιδιά περί τεράτων από τα πρώτα χρονια τους μάλιστα σε πολύ μικρή ηλικία, αργότερα αν και το <<Βυζάντιο>> εξάγνισε τα <<δαιμόνια>> ώστε χάθηκε αυτή η αίγλη του μύθου άρχισαν οι <<μπαμπούλες>> να κατατρώνε τις ψυχές των ανθρώπων, και θα σας εξηγήσω αμέσως τι εννοώ τόση ώρα...Στην αρχαία Ελλάδα ένα παιδί διδάσκονταν ότι υπάρχουν τέρατα κακά τόσο δόλια που κινδυνεύει η ζωή τους, στο αγνό μυαλό του νεαρού της ηλικίας αυτά γίνονταν πραγματικότητα. Σαφώς έχουμε χιλιάδες <<μυθικών τεράτων>> της αρχαιότητας όπως ο Εφιάλτης η Λαμία η Μορμώ είτε η Έμπουσα η την Ακκώ και Αλφιτώ...
Και τώρα έχουμε την διαφορα του τότε με το πριν και μετέπειτα του τώρα..Ποιο είναι αυτή η <<θαυμαστή>> διαφορα, ας πάρουμε για παράδειγμα την Μορμώ, στα παιδιά δίδασκαν ότι αν έρθει στον ύπνο σου και σε πιάσει τώρα δεν πρέπει να ταραχθείς αλλα με θάρρος να την κοιτάξεις κατάματα να μην την φοβηθείς...Και <<τσούπ>> να το πρώτο θαύμα <<να μην την φοβηθείς>> δηλαδή ενώ <<δίδασκαν>> στα τεκνα περί τεράτων κτλ η μέθοδος αποκρούσεις των τεράτων ήταν το ΘAΡΡΟΣ, ας πάρουμε και ένα δεύτερο παράδειγμα της αρχαιότητας την Λαμία εδίδασκαν στα παιδιά ότι αν την συναντήσεις στον δρόμο θα πρέπει με θάρρος να της επιτεθείς φραστικά...Όπα να το πάλι το ΘAΡΡΟΣ. Και στην συνεχεια τα παιδιά καθώς μεγάλωναν μάθαιναν και διδάσκονταν περί άθλων μεγάλων Ηρώων που φόνευσαν εκείνα τα <<μυθικά>> τέρατα με αποτέλεσμα με να ανατρέφονται άνθρωποι με Θάρρος και τόλμη, σαφώς και αυτό ήταν ένα πολύ πολύ μικρό κομμάτι από την εκπαίδευση των νέων καθώς εκτος του <<μυθολογικού>> τομέα συνδυαζόταν διδασκαλία δεκάδων ειδών από αστρονομία μέχρι φιλοσοφία...Όμως οι βάσεις είχαν μπει και το θάρρος ήταν ήδη το βασικό θεμέλιο στους ανθρώπους. Δεν είναι τυχαίο ότι στην μυθολογία έχουμε πλήθους παραδειγμάτων <<θνητών>> όπου κατατρόπωσαν <<τέρατα>> και τα εξαφάνισαν διά παντώς...
Και το θαύμα των τεράτων κάποια στιγμή εκδιώθηκε...έπαψε το θάρρος να είναι η βάση στις ψυχές των ανθρώπων και μεταλλάχθηκε σε καθαρό φόβο μη μπορώντας πλέον να νικηθεί. Το βυζάντιο είδη από τα πρώτα χρονια εκδίωξε και εξαφάνισε εκείνες τις <<ειδωλολατρικές>> ιστορίες περί Ελληνικών τεράτων και σε όσους τα αποδέχονταν υπήρχε μονο μια λύση, εκείνη της εξάγνισης που συνήθως επέφερε τον θάνατο σε εκείνον που τον διακατείχαν τέτοιες αντιλήψεις...Δυστυχώς εισήγαγε <<τέρατα>> με την μορφή ανίκητων κακών πνευμάτων όπου μονο ο θεός τους μπορεί να τα νικήσει και μονο όταν αυτός θέλει, σιγά σιγά μεταλλάχθηκε και ο άνθρωπος ενώ αντικατέστησε το θάρρος με το προσκύνημα σε έναν <<θεό>> τιμωρό και παντογνώστη ως μέθοδος αποκρούσεις των εκείνων τεράτων...Και έτσι οι δεισιδαιμονίες μαθαίνονταν ως πραγματικότητα τα τέρατα ως ανίκητα και η τόλμη ως βλαβερό υποκατάστατο της πιστης...Από τότε ο άνθρωπος έπαψε να προσπαθεί να διδάξει το θάρρος και την τόλμη ακόμα και απέναντι σε κάτι ποιο δυνατό ποιο ισχυρό και άγνωστο και φτάσαμε στο σήμερα με τους σημερινούς μπαμπούλες...
Οι σημερινοί μπαμπούλες είναι λίγοι σε σχέσει με τον 5ο έως τον 20ο αιώνα έχουν μείνει μερικοί βασικοί ανίκητοι και αθάνατοι όπως ο Σατανάς το φάντασμα τα στοιχεια τα <<δαιμόνια>> και ούτω καθεξής το βασικό όμως τέρας σήμερα είναι η τηλεόραση.
Οι σημερινοί γονείς έπαψαν να διδάσκουν στα παιδιά τόσο Ελληνική παιδεία όσο μάλιστα και ιστορίες <<μυθολογικων τεράτων>> και τους αντικατέστησε η τηλεόραση και αυτή με την σειρά της αντικατέστησε και το ποιο ιερό και το βασικό, το κέντρο ενός οίκου την <<εστία>>...στο κέντρο λοιπόν κάθε σπιτιού βρίσκετε μια τηλεόραση διδάσκοντας τα νεαρά πλέον ανθρωπάκια...
Και ποιο είναι πλέον το αποτέλεσμα...Τα παιδιά να τραυματίζονται με τρόμο και δειλία βλέποντας από μικρά εικόνες οι οποιες ούτε την φαντασία εξάπτουν μα ούτε προάγουν καμια μορφή αρετής.
Και εδώ πλέον μπορούμε να συγκρίνουμε τις διαφορες της <<αρχαίας>> Ελλάδος με τα της <<σύχρονης>>, και ενώ εκείνη την εποχή έχουμε θάρρος και τόλμη την σήμερον εποχή οι νεότεροι Έλληνες γαλουχούνται στον τρόμο και την δειλία, και ενώ τότε οι μπαμπούλες σκοτώνονται από θαρραλέους ανθρώπους ΣΉΜΕΡΑ οι μπαμπούλες ριζώνονται στις ψυχές μας ως τρόπος τρώγοντας κυριολεκτικά τις ψυχές μας...Κάποτε ο άνθρωπος μπορούσε να σκοτώσει τους <<μπαμπούλες>> του ενώ σήμερα ο μπαμπούλας έφαγε τον άνθρωπο....
Διογένης Κορίνθιος
