Ορθώσου Άνθρωπε

Ορθώσου πια , σαν άνθρωπος , κάνε τους να προσέχουν ,
Τι με κοιτάς σαν άβουλο αρνί προς την σφαγή ,
Του θείου φόβου τα δεσμά πάντα αμνό θα σ ‘ έχουν ,
Στο δρόμο που σου χάραξαν ξενόφερτοι Ταγοί .

Μα δεν νοείται ΑΝΘΡΩΠΟΣ νάνε γονατιστός ,
Στο Σύμπαν και στη φύση του αυτό είναι ασέβεια ,
Και τον σταυρό που σήκωσε τάχα τις ο ¨χριστός¨ ,
Είναι μια πρέζα που βαράν με ένεση ενδοφλέβια .

Ενέχυρο το μέλλον του παιδιού σου , βάζεις ,
Σ ’ ανύπαρκτο θεό ενεχυροδανειστή ,
Την ¨ σωτηρία¨ της ψυχής σου ανταλλάζεις ,
Δεν νοιάζεσαι στο μέλλον του , το τι θα υποστεί .

Αδύναμο εμπρός στο άδικο , κρυφά θα αναστενάζει ,
Δούλος του ψεύδους θα γενεί , πιόνι των αρχόντων ,
Να περπατάει στα τέσσερα , και μόνο να βελάζει ,
Να τρέμει τον φόβο ενός θεού , εκδικητή των όντων .

Τον έσυρες κατ’ έθιμο στην εξευτέλιση του ,
Κάτω από της εκκλησιάς τον τρούλο ,
Βρέφος τον παρέδωσες χωρίς την θέληση του ,
Στα χέρια των Ταγών να στον βαφτίσουν Δούλο .




Θεόδωρος Σ. Σούτης