από Προσκαλώ εσένα Μνημοσύνη βασίλισσα, σύζυγο του Διός, να μου διεγείρης την σκέψη και να θυμηθώ από τις γνώσεις που έχω αποθηκεύση στο μυαλό μου, από την μελέτη των προγόνων μας Ελλήνων σοφών, αναγκαζόμενος εκ των πραγμάτων να προσπαθήσω να εξηγήσω εις τους έχοντας την ανάγκη κατανοήσεως, διατί οι Έλληνες Θεοί είναι δώδεκα και όχι ένας, όπως ο Εβραίος Γιαχβέ.
Ανέκαθεν οι άνθρωποι διαλογίζοντο περί της προελεύσεως του Κόσμου και των όντων και εκεί που κατέληγαν όλοι, ήτο ότι όλα προήρχοντο από μίαν πρώτην Αρχήν και μίαν Πρώτην Αιτίαν.
Με την πάροδον των αιώνων και με συνεχείς διαλογισμούς οι Έλληνες δημιούργησαν την τάξην των φιλοσόφων οι οποίοι διαλογίζοντο επί της πρώτης Αρχής και της πρώτης Αιτίας. Τα αποτελέσματα αυτών των διαλογισμών των, τα κληροδότησαν εις εμάς τους λογικώς σκεπτομένους Έλληνας απογόνους των, ως θεολογικούς Μύθους, ως λογικούς συνειρμούς και ως ολοκληρωμένες φιλοσοφικές λογικές μελέτες.
Τα κατωτέρω είναι ίχνη της σοφίας των, εν συντομία:
-Πάντα ήταν ό,τι υπήρχε και πάντα θα υπάρχη. Αν γινόταν, τότε κατ' ανάγκην προτού γίνει δεν θα ήταν τίποτα. Αν όμως δεν ήταν τίποτα, τότε σε καμμία περίπτωση δεν θα μπορούσε κάτι να γίνη από το τίποτα. Εφ' όσον λοιπόν δεν έγινε, είναι και ήταν πάντα και πάντα θα είναι, δεν έχει αρχή ούτε τέλος.
- Αιθέρα δε Χρόνον ούτος αγήραος, αφθιτομήτις Γείνατο και μέγα χάσμα πελώριον ένθα και ένθα.
- Ο Χρόνος εξισούμενος προς το Έν, γεννά τον Αιθέρα και το Χάος.
- Ή το μην εν. Πολλά άρα. Εφιέμενον πλησιάζον τώι ενί και οίον συνεκπίτον τώι όντι.
- Έτι των σχημάτων οι αριθμοί πρότεροι, και γαρ η μονάς της στιγμής έστι γαρ η στιγμή μονάς εν θέσει. Και μην η μονάς τρίγωνος εστί. Πας γαρ τρίγωνος αριθμός οκτάκις γινόμενος και μονάδα προσλαβών γίγνεται τετράγωνος. Τούτο δε και τήι μονάδι συμβέβηκε.
Μας το εξήγησαν ο Ορφεύς, ο Ησίοδος και ο Όμηρος και μας το συμβόλισαν ως περιφέρεια χωρίς κέντρο, ως μηδέν (μηδέν έν).
Μας είπαν, ότι δια να υπάρξη κάτι πρέπει, πριν υπάρξη, να είναι το Απόλυτον ΕΝ, το Ανεκδήλωτον ΕΝ, το άνευ ιδιοτήτων ΕΝ, τα οποία ονόμασαν Χρόνο, Χάος. Έχομεν λοιπόν πριν την μονάδα, το Απόλυτον ΕΝ, το ανεκδήλωτον ΕΝ, τον Χρόνον, το Χάος, τον Αιθέρα, την Νύκτα, τον Φάνητα και τον Έρωτα.
Με την ύπαρξη του Έρωτος εγεννήθη η Πρώτη Αιτία, η οποία είναι ο αναγκαίος όρος δια την δημιουργία του αποτελέσματος, την εκδήλωση από το ΕΝ στο ΕvΝΑ^: στην ΜΟΝΑΔΑ.
Το ΕΝ λοιπόν δεν μπορεί να δημιουργήση τίποτε. "Ουδέν εξ Ουδενός".
Ο Ένας Θεός δεν υπάρχει, εφ' όσον δια να υπάρξη θα πρέπει να είναι είτε αγέννητος είτε γεννητός. Αν είναι αγέννητος όμως, θα είναι άπειρος, εφ' όσον δεν έχει αρχή. Αν είναι άπειρος, δεν θα είναι δυνατόν να βρίσκεται ούτε μέσα στον εαυτό του, ούτε μέσα σε άλλο, εφ' όσον και στις δύο περιπτώσεις θα ήταν μέσα σε κάτι, οπότε θα υπήρχαν δύο Θεοί, ο τόπος και ο Θεός.
Γεννητός πάλι δεν μπορεί να είναι, εφ' όσον, ως Θεός, θα πρέπη να έχη γεννηθή από το αντίθετό του, το μη ον. Τίποτε όμως δεν γεννάται εκ του μη όντος. Αν πάλι γεννήθηκε από το ΟΝ, τότε ο Θεός θα έπρεπε ν' αλλάξη, οπότε δεν θα ήταν πιά Θεός.
Το ΕΝ τώρα είναι ή συνεχές ή αδιαίρετο, εάν είναι συνεχές, το ΕΝ είναι πολλά, διότι μπορεί να διαιρείται επ' άπειρον. Αν είναι αδιαίρετο, δεν θα υπάρχη η παραμικρή ποσότης, ούτε ποιότης ούτε το άπειρον. Αυτοί που ισχυρίζονται ότι το Εν είναι δημιουργός των πάντων είναι παράλογοι.
Εάν το Εν υπάρχει πρέπει να βρίσκεται σε κάποιο τόπο, και αυτός σε άλλον, σε άλλον, επ' άπειρον. Εάν το Εν είναι άπειρον, πρέπει να είναι ένα είδος ποσότητος, διότι το άπειρον εμπεριέχεται στην ποσότητα και δεν είναι δυνατόν να υπάρχη άπειρη ουσία ή ποιότητα, διότι του απείρου ο ορισμός έχει ανάγκη την ποσότητα, όχι όμως την ουσία ούτε την ποιότητα. Αν λοιπόν είναι και ποσότητα και ουσία, τότε είναι ΔΥΟ και όχι ΕΝ. Αν όμως είναι μόνον ουσία, δεν είναι άπειρον ούτε θα έχη το παραμικρό μέγεθος διότι θα είναι είδος ποσότητος.
Εξ ορισμού λοιπόν, ο δημιουργός του Σύμπαντος Κόσμου δεν μπορεί να είναι ΕΝΑΣ Μπορεί να εμπεριέχεται όμως στην δημιουργία ως ΜΟΝΑΔΑ, διότι εξ αυτής απορρέουν περισσότερες Μονάδες, οι οποίες μετά των σχετικών Δυάδων, ως ζεύγη αντιθέτων, εκδηλώνονται ως Τριάδες, Αρμονίες. Η μονάδα με την Αόριστη Δυάδα και με την συμμετοχή του Έρωτος και της αντιπαλότητος είναι η προ της αρχής της δημιουργίας της Θείας Ενεργείας του Σύμπαντος Κόσμου, με την συμμετοχή των τεσσάρων στοιχείων.
Από το, προϋπάρχον της Μονάδος, Χάος, δημιουργήθησαν τα τέσσερα στοιχεία, τα εν αταξία ευρισκόμενα χωρίς την παρέμβαση του Ενός και της Μονάδος, αλλλά με την συμμετοχή του Φάνητος, τα τέσσερα στοιχεία τοποθετήθησαν εις τάξιν και διεχωρίσθησαν εις ΠΥΡ, ΑΕΡΑ, ΥΔΩΡ, ΓΗ. Η κατάλληλη σύνθεσις και μείξις των τεσσάρων στοιχείων με την ενεργοποίησιν της Θείας Πρώτης Ενεργείας γέννησε τους Δώδεκα Θεούς (3 Χ 4) οι οποίοι δημιούργησαν τον Σύμπαντα Κόσμο και την ΦΥΣΗ, θέτοντας και τους Θείους Φυσικούς Νόμους.
Έτσι η σύζευξις της Τριάδος και της Τετράδος είναι η αρχή της δημιουργίας. Απεικόνισις αυτού είναι οι Ελληνικοί Ναοί που επί ορθογωνίου τετραέδρου επικάθεται το τριγωνικόν πρίσμα, δηλαδή η κυριαρχία και γονιμοποίησις της ύλης (4) εκ του πνεύματος (3)
Ας σταματήσουν λοιπόν να μας ζαλίζουν περί Ενός Θεού δημιουργού και μάλιστα του Εβραίου Γιαχβέ. Ας βάλουν απλώς να δουλέψη λίγο η λογική τους (εάν τους έμεινε διαβάζοντας τα λεγόμενα ιερά εβραϊκά βιβλία).
Η λογική είναι η κληρονομιά των Ελλήνων. Το παράλογο είναι η κληρονομιά των Ρωμιών.
Δευκαλίων Βατιμπέλλας, ΜΕΓΑΛΗ ΕΘΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩN
Ανέκαθεν οι άνθρωποι διαλογίζοντο περί της προελεύσεως του Κόσμου και των όντων και εκεί που κατέληγαν όλοι, ήτο ότι όλα προήρχοντο από μίαν πρώτην Αρχήν και μίαν Πρώτην Αιτίαν.
Με την πάροδον των αιώνων και με συνεχείς διαλογισμούς οι Έλληνες δημιούργησαν την τάξην των φιλοσόφων οι οποίοι διαλογίζοντο επί της πρώτης Αρχής και της πρώτης Αιτίας. Τα αποτελέσματα αυτών των διαλογισμών των, τα κληροδότησαν εις εμάς τους λογικώς σκεπτομένους Έλληνας απογόνους των, ως θεολογικούς Μύθους, ως λογικούς συνειρμούς και ως ολοκληρωμένες φιλοσοφικές λογικές μελέτες.
Τα κατωτέρω είναι ίχνη της σοφίας των, εν συντομία:
-Πάντα ήταν ό,τι υπήρχε και πάντα θα υπάρχη. Αν γινόταν, τότε κατ' ανάγκην προτού γίνει δεν θα ήταν τίποτα. Αν όμως δεν ήταν τίποτα, τότε σε καμμία περίπτωση δεν θα μπορούσε κάτι να γίνη από το τίποτα. Εφ' όσον λοιπόν δεν έγινε, είναι και ήταν πάντα και πάντα θα είναι, δεν έχει αρχή ούτε τέλος.
- Αιθέρα δε Χρόνον ούτος αγήραος, αφθιτομήτις Γείνατο και μέγα χάσμα πελώριον ένθα και ένθα.
- Ο Χρόνος εξισούμενος προς το Έν, γεννά τον Αιθέρα και το Χάος.
- Ή το μην εν. Πολλά άρα. Εφιέμενον πλησιάζον τώι ενί και οίον συνεκπίτον τώι όντι.
- Έτι των σχημάτων οι αριθμοί πρότεροι, και γαρ η μονάς της στιγμής έστι γαρ η στιγμή μονάς εν θέσει. Και μην η μονάς τρίγωνος εστί. Πας γαρ τρίγωνος αριθμός οκτάκις γινόμενος και μονάδα προσλαβών γίγνεται τετράγωνος. Τούτο δε και τήι μονάδι συμβέβηκε.
Μας το εξήγησαν ο Ορφεύς, ο Ησίοδος και ο Όμηρος και μας το συμβόλισαν ως περιφέρεια χωρίς κέντρο, ως μηδέν (μηδέν έν).
Μας είπαν, ότι δια να υπάρξη κάτι πρέπει, πριν υπάρξη, να είναι το Απόλυτον ΕΝ, το Ανεκδήλωτον ΕΝ, το άνευ ιδιοτήτων ΕΝ, τα οποία ονόμασαν Χρόνο, Χάος. Έχομεν λοιπόν πριν την μονάδα, το Απόλυτον ΕΝ, το ανεκδήλωτον ΕΝ, τον Χρόνον, το Χάος, τον Αιθέρα, την Νύκτα, τον Φάνητα και τον Έρωτα.
Με την ύπαρξη του Έρωτος εγεννήθη η Πρώτη Αιτία, η οποία είναι ο αναγκαίος όρος δια την δημιουργία του αποτελέσματος, την εκδήλωση από το ΕΝ στο ΕvΝΑ^: στην ΜΟΝΑΔΑ.
Το ΕΝ λοιπόν δεν μπορεί να δημιουργήση τίποτε. "Ουδέν εξ Ουδενός".
Ο Ένας Θεός δεν υπάρχει, εφ' όσον δια να υπάρξη θα πρέπει να είναι είτε αγέννητος είτε γεννητός. Αν είναι αγέννητος όμως, θα είναι άπειρος, εφ' όσον δεν έχει αρχή. Αν είναι άπειρος, δεν θα είναι δυνατόν να βρίσκεται ούτε μέσα στον εαυτό του, ούτε μέσα σε άλλο, εφ' όσον και στις δύο περιπτώσεις θα ήταν μέσα σε κάτι, οπότε θα υπήρχαν δύο Θεοί, ο τόπος και ο Θεός.
Γεννητός πάλι δεν μπορεί να είναι, εφ' όσον, ως Θεός, θα πρέπη να έχη γεννηθή από το αντίθετό του, το μη ον. Τίποτε όμως δεν γεννάται εκ του μη όντος. Αν πάλι γεννήθηκε από το ΟΝ, τότε ο Θεός θα έπρεπε ν' αλλάξη, οπότε δεν θα ήταν πιά Θεός.
Το ΕΝ τώρα είναι ή συνεχές ή αδιαίρετο, εάν είναι συνεχές, το ΕΝ είναι πολλά, διότι μπορεί να διαιρείται επ' άπειρον. Αν είναι αδιαίρετο, δεν θα υπάρχη η παραμικρή ποσότης, ούτε ποιότης ούτε το άπειρον. Αυτοί που ισχυρίζονται ότι το Εν είναι δημιουργός των πάντων είναι παράλογοι.
Εάν το Εν υπάρχει πρέπει να βρίσκεται σε κάποιο τόπο, και αυτός σε άλλον, σε άλλον, επ' άπειρον. Εάν το Εν είναι άπειρον, πρέπει να είναι ένα είδος ποσότητος, διότι το άπειρον εμπεριέχεται στην ποσότητα και δεν είναι δυνατόν να υπάρχη άπειρη ουσία ή ποιότητα, διότι του απείρου ο ορισμός έχει ανάγκη την ποσότητα, όχι όμως την ουσία ούτε την ποιότητα. Αν λοιπόν είναι και ποσότητα και ουσία, τότε είναι ΔΥΟ και όχι ΕΝ. Αν όμως είναι μόνον ουσία, δεν είναι άπειρον ούτε θα έχη το παραμικρό μέγεθος διότι θα είναι είδος ποσότητος.
Εξ ορισμού λοιπόν, ο δημιουργός του Σύμπαντος Κόσμου δεν μπορεί να είναι ΕΝΑΣ Μπορεί να εμπεριέχεται όμως στην δημιουργία ως ΜΟΝΑΔΑ, διότι εξ αυτής απορρέουν περισσότερες Μονάδες, οι οποίες μετά των σχετικών Δυάδων, ως ζεύγη αντιθέτων, εκδηλώνονται ως Τριάδες, Αρμονίες. Η μονάδα με την Αόριστη Δυάδα και με την συμμετοχή του Έρωτος και της αντιπαλότητος είναι η προ της αρχής της δημιουργίας της Θείας Ενεργείας του Σύμπαντος Κόσμου, με την συμμετοχή των τεσσάρων στοιχείων.
Από το, προϋπάρχον της Μονάδος, Χάος, δημιουργήθησαν τα τέσσερα στοιχεία, τα εν αταξία ευρισκόμενα χωρίς την παρέμβαση του Ενός και της Μονάδος, αλλλά με την συμμετοχή του Φάνητος, τα τέσσερα στοιχεία τοποθετήθησαν εις τάξιν και διεχωρίσθησαν εις ΠΥΡ, ΑΕΡΑ, ΥΔΩΡ, ΓΗ. Η κατάλληλη σύνθεσις και μείξις των τεσσάρων στοιχείων με την ενεργοποίησιν της Θείας Πρώτης Ενεργείας γέννησε τους Δώδεκα Θεούς (3 Χ 4) οι οποίοι δημιούργησαν τον Σύμπαντα Κόσμο και την ΦΥΣΗ, θέτοντας και τους Θείους Φυσικούς Νόμους.
Έτσι η σύζευξις της Τριάδος και της Τετράδος είναι η αρχή της δημιουργίας. Απεικόνισις αυτού είναι οι Ελληνικοί Ναοί που επί ορθογωνίου τετραέδρου επικάθεται το τριγωνικόν πρίσμα, δηλαδή η κυριαρχία και γονιμοποίησις της ύλης (4) εκ του πνεύματος (3)
Ας σταματήσουν λοιπόν να μας ζαλίζουν περί Ενός Θεού δημιουργού και μάλιστα του Εβραίου Γιαχβέ. Ας βάλουν απλώς να δουλέψη λίγο η λογική τους (εάν τους έμεινε διαβάζοντας τα λεγόμενα ιερά εβραϊκά βιβλία).
Η λογική είναι η κληρονομιά των Ελλήνων. Το παράλογο είναι η κληρονομιά των Ρωμιών.
Δευκαλίων Βατιμπέλλας, ΜΕΓΑΛΗ ΕΘΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩN
