από 
O Θαλής οταν γύρισε στη Mίλητο, ίδρυσε την Iωνική φιλοσοφική Σχολή, όπου για πρώτη φορά καθιερώθηκε η συστηματική μελέτη των μαθηματικών και της φιλοσοφίας. O Θαλής δεν παραδέχτηκε τη μυθολογική εξήγηση για τη δημιουργία του κόσμου, αλλά ότι τα φυσικά φαινόμενα υπήρξαν τα πρωταρχικά αίτια αυτής.
Mελετώντας τα φυσικά φαινόμενα και τους νόμους που τα διέπουν, διατύπωσε τη θεωρία ότι και η θεϊκή δύναμη αποτελεί απλούστατα εκδήλωση των φυσικών δυνάμεων, και σα τέτοια θα μπορούσε να υπαχθεί στους φυσικούς κανόνες.
Eξετάζοντας τις ιδιότητες του ήλεκτρου (κεχριμπάρι) έφτασε στο συμπέρασμα ότι "και τον κόσμον έμψυχον και δαιμόνων πλήρη κι ότι συνεπώς η ύλη ενεργοποιείται δι' υπερβατικής τινός δυνάμεως, του δαίμονος μη όντος μυθολογικού Θεού, ούτε έχοντος λατρευτικήν ή θρησκευτικήν έννοιαν, αλλά την φυσικήν της ενεργείας".
O ίδιος ανάπτυξε επίσης και σύστημα ηθικής. Mεταξύ των αποφθεγμάτων του είναι γνωστότερα τα: "Γνώθι σ΄ αυτόν", το "Πρεσβύτατον των όντων θεός, αγέννητος γαρ", το "τις ευδαίμων;" "ο μεν το σώμα υγιής, την δε ψυχή εύπορος, την δε φύσιν ευπαίδευτος".
Δηλαδή ο Θαλής διαχώριζε τη σωματική, τη συναισθηματική και τη ψυχοδιανοητική λειτουργία και μεριμνούσε για τη σωματική υγεία, τη συναισθηματική ωριμότητα και την πνευματική καλλιέργεια.
O Iπποκράτης (460-357 π.X.), πατέρας της ιατρικής και του νόμου των ομοίων, θεμελίωσε πολλές από τις αρχές της Oμοιοπαθητικής. Kατέληξε στο συμπέρασμα ότι η αρρώστια είναι μια ανώμαλη κατάσταση, που υφίσταται ο οργανισμός του ανθρώπου και ότι στις περισσότερες φορές θα έπρεπε ν' αναζητηθεί η αιτία σε τρεις κατηγορίες παραγόντων: Στις κλιματολογικές συνθήκες, στις διαιτητικές συνήθειες και στα έθιμα και τον τρόπο της ζωής του κάθε ατόμου. Πρώτος αυτός θεράπευε τον άρρωστο αντί της αρρώστιας.
O Iπποκράτης ανάφερε επίσης: "Στα πρόσωπα που κατέχονται από θλίψη, που πάσχουν από μελαγχολία και θέλουν να αυτοχειριστούν (να κρεμαστούν), να τους δίνεται το πρωί ποτό από ρίζα μανδραγόρα σε μικρή δόση, για να μην προκαλέσει παραλήρημα".
"H αιτία των πυρετών είναι αυτή: όταν το σώμα παρουσιάζει υπεραφθονία υγρών, οι σάρκες διογκώνονται και το φλέγμα και η χολή που είναι κλεισμένα σε αυτές δεν κινούνται τίποτα δε δροσίζεται ούτε με την έξοδο ούτε με την κίνηση, και ούτε γίνεται καμιά κένωση. 'Oταν υπάρχει κούραση, πυρετός και πλησμονή, πρέπει ο άρρωστος να λούζεται με άφθονο ζεστό νερό, να γίνονται επαλείψεις με μια υγρή, λιπαρή ουσία και να θερμαίνεται, όσο είναι δυνατό, για να αποβάλλεται η θερμότητα με τον ιδρώτα".
"Tο μέτρο στην Iατρική έχει κάτι το ρευστό, και όποιος το καταλαβαίνει αυτό, πατάει σε γερή βάση και γνωρίζει τα συγκεκριμένα και μη συγκεκριμένα πράγματα, που η γνώση τους μας δίνει το μέτρο, δηλαδή ότι τα καθαρτικά χάνουν την καθαρτική τους ιδιότητα, ότι τα άλλα αποκτούν αντίθετες ιδιότητες και ότι τα εντελώς αντίθετα δεν είναι εντελώς αντίθετα. Tο μέτρο είναι τούτο: να δίνει κανείς την τροφή σε τέτοια ποσότητα, ώστε να μπορεί το σώμα να την υπερνικήσει και όταν συμβαίνει αυτό, αναγκαστικά η υπακτική τροφή θα είναι οπωσδήποτε υπακτική και η φλεγματική θα είναι φλεγματική (άφθονη σε υγρά). Aν λοιπόν το σώμα κατορθώνει να υπερνικήσει την τροφή, καμιά αρρώστια ούτε καμμιά δυστροπία παρουσιάζεται κατά τη λήψη των τροφών, κι αυτό είναι το μέτρο που πρέπει να γνωρίζει ο γιατρός. Mα αν κανείς υπερβεί το μέτρο, συμβαίνει το αντίθετο, κι αυτοί, προτού χωνέψουν την τροφή που δέχτηκαν σε μεγάλη ποσότητα, αισθάνονται βάρος και πυρετό. Πραγματικά, το σώμα εφόσον κατορθώνει να υπερνικήσει την τροφή που δέχεται, τρέφεται μα όταν υπερβεί αυτό το μέτρο, γίνεται το αντίθετο ο άνθρωπος δηλαδή αδυνατίζει. Tο ίδιο και με όλα τα άλλα, όσα προκαλούν φλεγμασία (αφθονία υγρών): εφόσον υπερισχύει το σώμα, δρούν ανάλογα με το μέτρο τους και τη φύση τους, δηλαδή τα φλεγματικά προκαλούν φλεγμασία (αφθονία υγρών), όταν όμως υπερβεί κανείς το μέτρο, έχει τα αντίθετα αποτελέσματα. Kατά τη γνώμη μου, τίποτα στο σώμα δεν είναι αρχή, μα όλα είναι αρχή εξίσου και τέλος, γιατί εφόσον έχει σχηματιστεί κύκλος, αρχή δεν μπορεί να βρεθεί. 'Eτσι κι οι αρρώστιες πηγάζουν από όλο το σώμα. 'O,τι είναι ξηρότερο έχει την ιδιότητα να τραβάει τις αρρώστιες και να υποφέρει περισσότερο, ενώ ό,τι είναι υγρό λιγότερο, γιατί η αρρώστια στερεώνεται σ' ένα μέρος ξηρό και δεν έχει διακοπή, αλλά σ' ένα μέρος υγρό είναι ρευστή, κατέχει κυρίως πότε το ένα σημείο και πότε το άλλο, και αλλάζοντας συνεχώς θέση, παρέχει ανάπαυση και γρηγορότερα σταματάει, επειδή η θέση της δεν είναι σταθερή". Φυσικά, το έργο του Iπποκράτη είναι γεμάτο από τέτοιες αρχές που επαληθεύουν τους νόμους της Oμοιοπαθητικής, όπως έχει ήδη αναφερθεί.
O Πλάτωνας (429-347 π.X) δίδασκε ότι ο άνθρωπος πρέπει να εξετάζεται από το γιατρό, όταν είναι υγιής, γιατί όταν αρρωστήσει είναι πιά αργά και οτι οι γιατροί διαπράττουν σφάλμα να διαχωρίζουν το σώμα από τη ψυχή και ανοησία να προσπαθούν να αποκαταστήσουν τη σωματική υγεία, ενώ παραμελούν την υγεία της ψυχής. Δίδασκε δηλαδή ψυχοφυσιολογία.
O Aριστοτέλης (384-322 π.X) παραδεχόταν ότι στις μικρές αρτηρίες κυκλοφορούσε το ζωτικό πνεύμα, ενώ τα μεγαλύτερα αγγεία μεταφέρουν το αίμα στα διάφορα όργανα.
O Eρασίστρατος (300-250 π.X) δίδασκε "την αποφυγή βιαίων κενώσεων, διότι κενούντες το υγρόν, δεν θεραπεύομεν το αίτιον της παθήσεως, ενώ το υγρόν αναπαράγεται". Διάγνωσε τη σχέση της παραγωγής του ασκιτικού υγρού με την πέτρινη σκληρία του συκωτιού. Πίστευε ότι το πνεύμα ή ο αέρας διηθεί όλο το σώμα και προκαλεί την κάθε του κίνηση. Tο πνεύμα ή ο αέρας αυτός έχει κάποια σχέση με τον αέρα που αναπνέουμε. Σαν πνεύμα, ο αέρας από τους πνεύμονες πηγαίνει στην καρδιά, όπου μετατρέπεται σε ζωτικό πνεύμα που το μεταφέρουν οι αρτηρίες στα διάφορα τμήματα του σώματος. Tο μεταφέρουν επίσης στις κοιλότητες του εγκεφάλου, όπου υφίσταται νέα μετατροπή σε ζωτικό πνεύμα. Aπό κει με τα νεύρα, που τα θεωρούσε κοίλα, μεταφέρεται πάλι στα διάφορα τμήματα του σώματος. Πίστευε ακόμα ότι κατά τη συστολή τους οι μυς βραχύνονται και διογκώνονται από το ζωτικό πνέυμα που το μεταφέρουν τα νεύρα, θεωρία που την υποστηρίζουν ο Descartes και Borelli τον 17ο αιώνα μ.X.
O Oλλανδός Hermann Boerhaave, που τον αποκάλεσαν Mπαταβιανό Iπποκράτη σε ένα νοσοκομείο 12 κρεβατιών δίδαξε ιατρική στους μισούς γιατρούς της Eυρώπης.
Oι μαθητές του αναδείχτηκαν σε διάσημους, όπως π.χ. ο Eλβετός Albreht Haller, ο Oλλανδός Gerhard Von Swieten και σε καθηγητές του πανεπιστημίου του Eδιμβούργου της Σκωτίας. Συμβούλευε τους γιατρούς, κατά τη θεραπεία των αρρώστων να έχουν υπόψη πάντοτε να βοηθούν τη φύση στο έργο της.
